یکی در ازای یکی

مدل کسب و کار "یکی در ازای یکی" یا "یکی بخر یکی بده" با شروع کسب و کار شرکت تامز (TOMS) به صورت گسترده فراگیر شده است. مدل "یکی در ازای یکی"، مدلی موثر و کارآ هم در ایجاد ارزش‌های اقتصادی و هم ارزش‌های اجتماعی است.
مایکوسکی موسس تامز، بعد از سفر به آرژانتین و مشاهده وضعیت بچه‌های فقیری که کفش نداشتند تصمیم به تاسیس این شرکت گرفت. مایکوسکی، با الهام گرفتن از این جریان، مدلی را طراحی کرد که به ازای فروش هر جفت کفش، یک جفت کفش به بچه‌های فقیر اهدا شود.

موفقیت تامز باعث تشویق دیگر کارآفرینان اجتماعی برای راه‌اندازی کسب و کارهایی با این مدل شد. به عنوان مثال واربی پارکر خرده فروش عینک در این مدل بسیار موفق عمل کرده است و موفق شده است حدود ۱۰۰٫۰۰۰ عینک را به افراد نیازمند اهدا کند. شرکت‌های نوپایی مانند شرکت­های Soapbox Soaps و Two Degrees Food مدل “یکی در ازای یکی” را برای حل مشکلات موجود در ارتباط با گرسنگی و بهداشت افراد فقیر، بکار برده‌اند.

برای آشنایی بیشتر با این مدل، اینجا کلیک کنید.

آشنایی با «مجمع جوانان روستای کهورآباد»

جمع‌های مشابه این مورد، ظرفیتی ارزشمند برای توسعه محلی، با تکیه بر مردم بومی و دانش بومی

"جوانان روستا را دور هم جمع کردیم تا کمتر دچار آسیب‌های اجتماعی شوند." این جمله دلیلی بود که من و همکارم که در کهنوج مشغول بررسی ظرفیت‌های توسعه‌ای در این منطقه بودیم، به روستای کهورآباد سهرابی، واقع در بیست کیلومتری جنوب غربی کهنوج برویم تا ببینیم این مجمع جوانان چه سبقه و سابقه ای دارند. آقای کیانوش سهرابی با روی باز ما را پذیرفت و داستان شکل گرفتن این جمع را اینگونه توضیح داد:

حدود هشت سال پیش دیدیم که بعضی وقت‌ها تعداد حاضرین برای نماز در مسجد کم هست و دیدیم جمع‌های جوانان در حال کم شدن است. در ابتد تصمیم گرفتیم که یک کتابخانه در مسجد راه بیندازیم و اینگونه شد که تعدادمان کمی بیشتر شد. پس از آن دیدیم که اصلا شاید بعضی‌ها دلشان نخواهد در فعالیت‌های مذهبی شرکت کنند، تصمیم گرفتیم فعالیت‌های ورزشی را هم در مسجدمان داشته باشیم و هر روز بعد از نماز مغرب و عشا برای فوتبال و والیبال دور هم جمع می‌شدیم. و بعدها گروه تئاتر، مسابقات کتابخوانی و برگزاری مراسم‌های مختلف، جزئی از برنامه دائمی‌مان شد. همچنین هر جمعه برنامه کوهنوردی هم داریم.

وضعیت مبهم آینده زندگی روستایی

آینده روستا در ایران یکی از مبهم‌ترین مسائل کشور است. در سطح کلان صحبت‌های بسیاری درباره معکوس نمودن روند مهاجرت از روستا به شهر می‌شود. جدای از شعارهای تکراری و فضاسازی‌های رسانه‌ای و تبلیغاتی، بعضا اقدامات کارشناسی نشده برای حل این مشکل مانند احداث شهرک‌های نوساز به جای خانه‌های قدیمی روستاییان و جابجایی موقعیت جغرافیایی روستا و یا تبدیل روستا به شهر به منظور از بین بردن انگیزه‌های مهاجرت انجام شده است اما نتایج نشان می‌دهد روند مهاجرت سرعت بیشتری پیدا کرده است. دو نظریه در این‌جا مطرح می‌شود. اول آنکه مسئولین می‌دانند با توجه به روند فعلی، روستا در ساختارهای موجود نمی‌تواند احیا شود و صرفا با انجام اقدامات تبلیغاتی، سعی می‌کنند خود را به عنوان ناجیان روستا معرفی کنند. فرضیه دوم آن است که بدون توجه به آینده روستا و عدم برنامه ریزی بلند مدت در سطح کلان و ناآگاهی درباره جایگاه روستا نسبت به شهر در دهه‌های آینده، به صورت چشم بسته سعی در معکوس نمودن روند مهاجرت دارند. از آن‌جایی که تا به حال مسئولین و سیاست‌گذاران کشور درباره آینده بلندمدت زندگی روستایی در ایران صحبتی نکرده‌اند و بی‌توجهی نسبت به سبک زندگی روستایی کاملا مشهود است، می‌توان مطمئن بود که فرضیه سومی وجود ندارد.