فضای آرامش بخش و هوای پاک گلباف

لذت زندگی در شهرهای کوچک به دور از هیاهوی کلانشهرها و اضطراب هایش

بیش از یکسال است که از طرف پژوهشکده سیاستگذاری دانشگاه شریف در پروژه توسعه پایدار گلباف، که بخشی زیبا در استان کرمان است، فعالیت دارم. در این مدت بارها به این منطقه سفر داشته ام.

زندگی آرامی در این شهر جاریست. هوای لطیفی دارد و صبح ها، صدای ماشین ها آزارت نمی دهد و صدای زیبای پرندگان، روح آدمی را نوازش می دهد. هوای پاک، ریه ام را که در تهران نابود شده، احیا می کند. میوه های خوشمزه ی ارگانیکش، طعم واقعی میوه را که خیلی کم در تهران تجربه می کنم، بهم یادآوری می کند.

امروز (جمعه 17 شهریور 1396) حوالی ساعت 7 صبح برای تهیه صبحانه رفتم توی شهر و این آرامش، اول صبح حالم را خوب کرد که آن را با شما به اشتراک می گذارم.

درخت انگور زندگی بخش

راه دسترسی به پژوهشکده، راهروی درازی دارد که در مجاورت دانشکده انرژی قرار دارد. یکی دو سال پیش، درخت انگوری که نمی دانم توسط چه کسی در باغچه متروکه دانشکده انرژی کاشته شده بود، قد کشید و شاخ و برگ هایش از نرده های راهرو بالا رفتند و بعد آدم خوش ذوقی با نخ شیرینی، مسیرهایی برای هدایت شاخه های روینده و پیشرونده ی درخت انگور ایجاد کرد که کم کم سایه بان و سقفی زیبا برای بخشی از راهرو درست کرد. سایه بانی که در زمستان گذشته تنها چند چوب خشک مرده بود و اما در پایان بهار، سر سبز و پر بار و نشانه ای از زندگی و شادابی.

پیشروی و رشد شاخه های درخت انگور ما هنوز ادامه دارد و هر بهار انگاری حجم سقفی که در امتداد راهرو درست کرده، دوبرابر می شود. ما شا الله دست اش هم پر است و خوشه های انگور زیادی هم به ثمر رسانده. 

اینکه هر روز باید از زیر سقف انگوری مان گذر کنیم تا به پژوهشکده برسیم، باعث شده که هر روز برای چند ثانیه هم که شده به عظمت و زیبایی درخت انگور فکر کنم. چیزی که هیچ وقت در زندگی ام فرصت و تجربه اش را نداشتم. فکر به اینکه راستی که طبیعت مهربان، چه مواهبی دارد که ما در زندگی های شهری و ماشینی و مدرن مان از آن دور مانده ایم.

چند وقت پیش هنگام گذر از زیر این سایه بان زیبا، پرواز پرنده ای توجهم را جلب کرد. کمی که دقت کردم دیدم بالای سرم درست لابه لای همین شاخه ها و در ارتقاع کم، آشیانه گنجشکی درست شده که حتی جوجه هم درون اش دارد. جوجه هایی تازه متولد شده که نوک هایشان هم به هواست و منتظر رسیدن غذا از مادرشان!

خدای من....یک درخت و این همه موهبت! این همه زندگی بخشی! این همه هماهنگی...و  آدم این میان و در مقابل این همه عظمت چه دارد بگوید؟...

فتبارک الله احسن الخالقین...

دیوار گرسنگی برگرفته از دیوار مهربانی

به نام خدا

مدتی است که یک اقدام نوآورانه اجتماعی در کشور به نام " دیوار مهربانی " در حال گسترش است. استقبال هم وطنان در جای جای ایران از این اقدام اجتماعی نوآورانه به اندازه گسترده بوده است که توجه بسیاری از رسانه های بزرگ بین المللی را به خود جلب کرده است. گزارش های زیادی در مورد این اقدام در اینترنت منتشر شده است؛ کافیست عبارت " دیوار مهربانی " را جست و جو کنید تا صدها تصویر از این اقدام نوع دوستانه در شهرهای مختلف ایران را مشاهده نمایید. برخی اخبار از آغاز این اقدام در مشهد خبر داده است، خیلی مهم نیست این اقدام زیبا از کجا آغاز شده است آنچه اهمیت دارد استقبال مردم کشورمان از این ایده نوآورانه برای کمک به نیازمندان است.

عبارتی ساده که بر اکثر این دیوارها نقش بسته است " نیاز نداری بذار، نیاز داری بردار " افراد را ترغیب می کند لوازمی که قابل استفاده هستند ولی به آن نیاز ندارند را برای استفاده افراد نیازمند به آویزهای این دیوارها، آویزان کنند.

معمولا مردم لباس هایی را که نیاز ندارند آویزان می کنند تا نیازمندان فصل سرد سال را با سختی کمتری پشت سر گذارند. هر چند این اقدام بسیار زیبا و تحسین برانگیز است ولی هم وطنان عزیز ما باید در اهدا کردن وسایلی که به آنها نیاز ندارند ملاحظاتی را رعایت فرمایند.

نوآوری اجتماعی برای آنکه منشا تغییرات اجتماعی بزرگ شود لازم نیست ایده ای خارق العاده داشته باشد بلکه بسیاری از اقدامات نوآوانه اجتماعی در دنیا با یک ایده بسیار ساده آغاز شدند و موجی بزرگ از تغییرات اجتماعی ایجاد کردند.

پژوهشکده سیاست گذاری نیز از موج این اقدام بی نصیب نبود؛ یکی از همکاران ما دیواری به نام " دیوار گرسنگی " ایجاد کرد و با آویزان کردن تعدادی کیوی روی دیوار نوشت " نمیخوری بذار، می خوری بردار " 

سفری خاطره انگیز به ده چناشک

بسم الله الرحمن الرحیم

اواخر مرداد سال جاری به همراه جمعی از دوستان، به روستای ده چناشک‌، یکی از روستاهای سرسبز و زیبای شهرستان مینودشت، واقع در استان گلستان، سفر کردیم تا با فعالیت‌های یکی از گروه‌های فعال، در حوزه توسعه محلی از نزدیک آشنا شویم در این مطلب قصد دارم خاطرات خوش آن سفر را به روایت تصویر، ارائه کنم.

زمین‌هایی که روزی کاملا سبز بوده است و امروز اینچنین...

استقبال گرم روستاییان و صبحانه خوشمزه ای که تدارک دیده بودند.

جنگل‌های زیبا و سرسبز باقی مانده

تراکتورسواری تا بالای کوه

آتش بالای کوه، چای و دم نوش به لیموی آتشی

نمایشگاه بخشی از تولیدات روستاییان شامل، گلیم نمدی، کیف، سفره قند، به لیمو و ...

صبح زیبا و مه‌آلود ده چناشک

و خاطرات خوش دیگر...

یک عضو جدید

هفته گذشته، یک عضو جدید در اتاق مان داشتیم. نقشه بزرگی از ایران که از همان روز اول آمدنش، حال و هوای اتاق را عوض کرد. فکر می کنم برای کسانی که دغدغه ای راجع به ایران دارند، لازم است یک نقشه ایران همیشه جلوی چشمانشان و محل کارشان باشد.

برخی از همکاران می پرسند که این نقشه به چه کار می آید؟ و من می گویم، «بگذار، گذر زمان این را مشخص خواهد کرد». شاید همین واکاوی های محمد آقا در تصویر زیر، خود نشانه ای بدهد که چه ها خواهد شد...:)