حکمرانی حل مساله آلودگی هوای شهرهای بزرگ

در ابتدای فعالیت دولت یازدهم، خانم ابتکار، رییس سازمان حفاظت محیط زیست در ارتباط با آلودگی هوای شهر تهران مدام از نقش بنزین های غیر استاندارد و بنزین های تولید پتروشیمی به عنوان اصلی ترین عامل آلودگی هوای تهران نام می برد. برای نمونه در این خبر:
http://www.khabaronline.ir/(X(1)S(agmgmrptzlsncswiwidpf2wb))/detail/353831/society/environment
 به یکباره مسئولین جدید این سازمان در دولت دوازدهم نقش ماشین های سنگین را عامل اصلی در آلودگی هوا دانسته اند. به طوری که دکتر تجریشی، معاون محیط زیست انسانی این سازمان سهم خودروهای سواری در آلودگی هوا را 3 درصد دانسته و سهم اتوبوس ها و کامیون ها را 85 درصد دانسته است. قابل مشاهده در این خبر:
http://www.etemaadonline.ir/news/news/153366
اگر فرض کنیم که نه خانم ابتکار دروغگو بوده است و نه آقای تجریشی، بنابراین یا باید فرض بکنیم که با حل مساله آلودگی خودروهای شهری و کاهش سهم آنها، بخش خیلی زیادی از مشکل آلودگی هوای شهرها حل شده است و یا اینکه پژوهش هایی انجام شده که مسئولین را از اشتباهی که در شناسایی منشا آلودگی داشته اند، در آورده است.
نادرست بودن مورد اول که کاملا مشهود است و وضعیت آلودگی هوا چیز دیگری را نشان می دهد.
اما اگر مورد دوم درست باشد دو سوال پیش می آید:
اول اینکه چه کسی مسئولیت تصمیم گیری اشتباه بر مبنای اطلاعات نادرست و نادقیق و هدر رفت منابع مالی و جلوگیری از خسارت های آلودگی در 4 سال گذشته را پذیرفته است؟
و دوم اینکه تصمیم گیری امروز بر اساس چه اطلاعات و پژوهش های دقیق، منطقی، بدون سوگیری و جانبداری و از همه مهمتر با گزارش شفافی که در دسترس عموم قرار گرفته باشد، صورت گرفته تا دوباره 4 سال دیگر نگوییم مساله آلودگی این نبود و در شناسایی عامل آن دچار خطا شده ایم؟

کمک به معیشت کودکان بلوچ؛ حواسمان باشد که سرکنگبین صفرا نیفزاید

یکی از دوستان من رو به یک گروه تلگرامی دعوت کرد بعنوان «کمک به معیشت کودکان بلوچ». این عنوان و برخی نوشته­ های این گروه یک بارِدیگر دوگانه ­ی ماهی دادن، یا ماهیگیری را یاد دادن / توسعه ­ی زورکی یا توسعه مشارکتی/ رویکرد بالا به پایین یا پایین به بالا/ توسعه­ ی ناپایدار یا توسعه پایدار و...  در من زنده شد. سوالی که خودم هم هنوز به دنبال جوابش هستم، این است که آیا این اقدامات آن نتیجه ­ای که فکر میکنیم، را دارند؟

در واقع ریشه­ ی این سوال اینجاست که،  نتایج کوتاه مدتِ برخی رفتارها با نتیجه ی بلند مدتشان کاملا برعکس یکدیگر عمل میکند و اتفاقا نتیجه بلند مدت به شدت قویتر است اما انسان نتیجه کوتاه مدت را همانطور که بهتر قابل مشاهده است بهتر هم لمس میکند! بعنوان مثال فقط خوشحالی آن لحظه ای را میبینیم که یک خوراکی یا کتاب را به کودک هدیه کرده ­ایم اما این اثر دوم را نمیبینیم و لمس نمیکنیم که با این کارمان به این کودک یادداده ایم که نباید برای رسیدن به چیزهای خوب تلاش کند بلکه باید منتظر باشیم که خوبی های خودشان به سراغش بیایند. این دومین اثر که در کوتاه مدت خیلی برایمان مشهود و ملموس نیست، در بلند مدت باعث پایداری فقر خواهد شد! شاید بتوان با تغییرات کوچکی این اثرات منفی را کاهش داد، بعنوان مثال اینکه معلم یا والدین این خوراکی یا کتاب را به کودک بدهند، اثرات منفی را کاهش می دهد.

پایان نامه ات را قورت بده!!!

چندی است که درگیر و دار انجام پایان‌نامه کارشناسی ارشد خود هستم و بر خلاف خیلی از هم‌دوره‌ای‌هایم  که آموزش – محور کردند و خود را از شر انجام پایان‌نامه‌ای به درد نخور! به تعبیر خیلی‌ها رها کردند و علیرغم توصیه‌های بسیار دوستان خیرخواهم، پا در کفش انجام پایان‌نامه‌ای تحول‌آفرین کردم چون از واقعیت‌های غالب بر سیستم تحصیلات تکمیلی بی‌خبر بودم.

در این نوشتار قصد ندارم مسائل و مشکلات عدیده نظام آموزش عالی و تحصیلات تکمیلی را نقد کنم بلکه از دردی سخن می‌گویم که رنج مشترک خودم و بسیاری از دوستانم است؛ انجام پایان‌نامه با هدف گرفتن مدرک نه حل مسئله و دردی واقعی

استثنائاتی وجود دارد اما عموم پژوهش‌های دانشگاهی در بخش پایان‌نامه به حل مسائل روز کشور نمی‌پردازد و مورد نیاز کشور نیست و از همین منظر، طالبی و هواخواهی ندارد که پیگیر انجام هر چه بهتر و سریع‌تر آن باشد.

تاکنون تصور می‌کردم که دانشجویان عموما بپیچان، پایان‌نامه را می‌پیچانند و پایان‌نامه‌شان مستحق هم‌نشینی خاک‌های کتابخانه‌هاست، ولی اخیرا متوجه شدم که بی‌تفاوتی اساتید و ارزشمند‌تر بودن وقتشان برای آنکه صرف این حوزه‌های بی‌اهمیت شود، دانشجویان علاقمند را هم به انفعال و سردی می‌کشاند و در آخرین دستاوردم متوجه شدم که موضوع از این هم حادتر است و علی‌الظاهر، خیلی از عقلاء و فضلاء پایان‌نامه را غول مرحله آخر اخذ مدرک می‌دانند که نباید با آن خیلی گلاویز شد و اگر با آن گلاویز نشوی، او هم کاری به کارت ندارد و مثل بچه آدم فارغ‌التحصیل می‌شوی و مدارج علمی را بدون علم‌آموزی، کسب می‌نمایی.

دانشجوهای بپیچان که نسخه‌شان پیچیده است اما دانشجوهای دغدغه‌مندمان را در هم نپیچانیم، به کارشان اهمیت بدهیم و تلاش و دغدغه‌شان را درست هدایت نماییم تا توان علمی کشور هدر نرود. بسی خوشحال شدم وقتی شنیدم جمعی از دوستانم دارند تلاش می‌کنند، دانشگاه را نهاد حل مسئله نمایند و تلاش‌های دانشجویان را در مسیر حل مسائل کشور هدایت نمایند.

در نوشتارهای بعدی، توضیحات بیشتری از این طرح نوآورانه برای ارتقای سیستم آموزش عالی و تحصیلات تکمیلی و استفاده از ظرفیت‌های فراوان آن برای حل مسائل کشور ارائه خواهم داد.